Yani bazen, yalanların şerrinden, dünyanın bu delirmiş halinden ve insanların karmaşasından, şiire sığınmaz mıyız?
🌿🌿🌿
Yalan söyleriz, korktuğumuz için… Yalan söyleriz, beklediğimiz için…
Yalan söyleriz, inandığımız için… Yalan söyleriz, sevdiğimiz, sevdiğimizi sandığımız için…Yalan söyleriz, görünmek için… Yalan söyleriz saklanmak için…
Yalan söyleriz, yalan söylemenin neye mal olduğunu bilmeden…
Hepsinin arkasındaki hakikati görmeden… Anlamadan, boş yere, dünyaya ve kendimize yalan söyleriz… Yalan söylemiyorum diyerek yalan söyleriz.
Neredeyse doğuştan gelir yalanlarımız. Bir an, yalnızca bir an kontrolün bizde olmadığını idrak etsek, geçici bir hikayenin karikatür kahramanları olduğumuzu fark etsek… Nereye iz bırakmaya çalıştığımızı bir anlasak…
🌿🌿🌿
Çok da ciddiye almasak kendimizi… Azıcık gülsek kendimize… İçinde kahkaha çınlamayan bilgelik nedir ki diyen ustaya kulak versek… Hafife alsak, hafiflesek de dinlesek, sarımsaklasak da saklasak…
🌿🌿🌿
Ne coştun böyle derseniz yanıtım ‘Hiiiiçç, işte öyle…’
Nazım Hikmet okuyordum. Kalbime indi yine sözcükler:
Annelerin ninnilerinden, spikerin okuduğu habere kadar,
Yürekte, kitapta ve sokakta yenebilmek yalanı
Anlamak sevgilim, o, bir müthiş bahtiyarlık,
Anlamak gideni ve gelmekte olanı…
